مدرسه ای برای همه اهالی روستا
آموزش به ویژه؛ آموزش کودکان و نوجوانان سنگ بنا و نقطه آغازین توسعه هر کشور است، در حقیقت بذر ذهنی و تربیتی توسعه در کودکی شکل می‌گیرد.
آموزش در تحقق همه اهداف توسعه پایدار به وِیژه اهداف مرتبط با سلامت، رشد و اشتغال، تولید و مصرف پایدار و تغییر اقلیم نقش پایه‌ای و زیربنایی را داراست. در واقع، آموزش قادر است پیشرفت به سوی تحقق همه اهداف توسعه پایدار را تسریع و تسهیل نماید. بدین ترتیب در این رویکرد باید شرایط برای آموزش باکیفیت، فراگیر و مادام العمر برای همه افراد جامعه فراهم شود. متناسب با این رویکرد جدید تعریف مدرسه به عنوان فضای کالبدی آموزشی نیز می‌بایست تغییر کند.
در حال حاضر درکشور ما به مدرسه به عنوان فضای کالبدی نگاه می‌شود که صرفا جنبه آموزشی دارد، بدون آنکه برنامه‌ای مدون برای سودرسانی آموزش به منطقه مورد نظر داشته باشند. غالب مدارس در ایران با حمایت و مجری‌گریِ شخص بیرونی (دولت با بخش خصوصی) و بدون توجه به الزامات و نیازهای کارکردی و بومی آن جامعه ساخته می‌شوند.
با توجه به سیر جهانی تغییر روشهای آموزشی و نیز توسعه خلاقیت در معماری مدارس با هدف همراه شدن هر چه بیشتر این کانون‌های فرهنگی-اجتماعی با اهداف توسعه پایدار، اگر ما هم به دنبال خلاقیت و بالندگی کودکان و نوجوانان آینده ساز کشورمان باشیم، مجبور به بازنگری در ساخت فضای کالبدی مدارس و ایجاد تغییرات در این زمینه هستیم.
از این رو پویش ایران من در نظر دارد، سه مدرسه در سه روستای مرزی ایران (بیوند سفلی شهرستان جوانرود استان کرمانشاه، روستای درزیان شهرستان مریوان استان کردستان و روستای سیدبار شهرستان چابهار بلوچستان) بر اساس الگوی توسعه پایدار بسازد.
مدارسی که با مشارکت همه ذی نفعان به خصوص اهالی روستا ساخته می‌شود و علاوه بر نیازهای آموزشی کودکان، نیاز مردم منطقه را به آموزش‌های مرتبط با توسعه روستایی نیز برطرف کرده و پیوند میان فضای آموزشی و اجتماع محلی را سرلوحه کار خود قرار دهند.
منبع
